اعتراف وبلاگی

اینم اعتراف وبلاگی که از طرف یک غریبه آشنا به اون دعوت شدم بااین عنوان:

« 5 مورد از زوایای پنهان شخصیتی تون که دیگران ازش بی اطلاعن رو بنویسید» 

۱)یه روزی راز دلم را برای یک آشنا{(آشنای غریبه) بنا به در خواست غریبه آشنا} بر ملا کردم البته زیاد مهم نبود ولی اون علیه من جایی ازش استفاده کرد البته میشه گفت سو استفاده کرد ومن از این بابت واقعا سوختم. از اون بابت دلخور شدم ولی بخشیدم نتیجه اخلاقی اینکه هیچی را به هیچ کس نگویید. 

۲)بدی من اینکه خیلی زود میبخشم وحتی خیلی جاها به ضررم تموم شده.ای کاش این طور نبودم. 

۳)خیلی وظیفه شناسم در بیرون از خونه ولی در خونه باید حسش باشه تا اون وظیفه را انجام بدم البته این برا وقتیه که مجردم . 

۴)از ادمایی که دروغ بهم میگند سخت دلگیر میشم و تا ساعتها وتا۳ روزنمی بخشم در این مورد نمیتونم زود ببخشم.وقتی هم چیزی را میفهمم ونتونم به طرف بفهمونم که من فهمیدم خیلی ناراحت میشم ولی سکوت میکنم. حرف آدما را هم به دل نمیگیرم ولی وقتی بهم چیزی میگند که ناراحت میشم ومیبینم که صادق نیست و اون لحظه هم جواب نمیتونم بدم خیلی سخت از خودم دلگیر  میشم.وتا به حال کسی  به این حالته من پی نبرده.

۵) مچ افراد  به خصوص دوستان وخانواده ام را خیلی زود میگیرم.ولی آبرویشان را نمیبرم  و از این حالتم خوشم میاد..و از اینکه تمامیه دوستان و اشناها وحتی اقوامم بهم اعتماد میکنن وتقریبا راز شونا بهم میگند خوشحالم .در حال حاضر فقط یه دوست صمیمی دارم که تموم رازما بهش میگم ولی راز مربوط به خودم .من اگه از دشمنمم چیزی بدونم هیچ وقت برعلیهش استفاده نمیکنم...