تودونسته بودی....

تو اون شام مهتاب کنارم نشستی 

عجب شاخه گلوار به پایم شکستی 

قلم زد نگاهت به نقش آفرینی 

که صورتگری را نبود این چنینی 

پریزادعشق و مهاسا کشیدی 

خدا را به شور تماشا کشیدی  

تو دونسته بودی چه خوش باورم من 

شکفتی و گفتی از عشق پرپرم من 

تا گفتم کی هستی؟تو گفتی یه بی تاب 

تا گفتم دلت کو؟تو گفتی که دریاب 

قسم خوردی بر ما که عاشقترینی 

توی یک جمع عاشق تو صادق ترینی 

همون لحظه ابری رخ ماه آشفت 

به خود گفتم ای وای؛مبادا دروغ گفت 

گذشت روزگاری از اون لحظه ی ناب 

که معراج دل بود به درگاه مهتاب 

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم  

تو هر شام مهتاب به یادت شکستم 

تو از این شکستن خبر داری یا نه؟ 

هنوز شور عشق و به سر داری یانه؟ 

هنوزم تو شبهات اگه ماه و داری  

من اون ماه ودادم به تو یادگاری 

. 

. 

. 

. 

. 

.

و دلی را شکستن هنرنمیباشد......